بررسی کاربست برخی از ساخت های تازه در شعر طنز انقلاب اسلامی ایران

طنز نوعی ادبی‌است که، جنبه‌های بد رفتارهای بشری، ضعف‌های اخلاقی و فسادهای اجتماعی و یا اشتباهات انسان را به شیوه‌ای تمسخر‌آمیز و اغلب غیر‌مستقیم بازگو‌می‌کند و هدف آن اصلاح‌است. گاهی اغلب جوامع دچار مشکلات و رنج‌های اجتماعی، سیاسی و... شده و یا حاکم و مردم آن جامعه دچار مفاسد اخلاقی می‌شوند؛ در چنین شرایطی طنز با کارکرد‌های مختلف سیاسی، اجتماعی و... در قالب‌های مختلف از جمله شعر به رسالت خود می‌پردازد و شاعران طنزپردار آثاری را به‌وجودمی‌آورند؛ که این سؤال مطرح‌می‌شود، آیا با تولید این همه اثر طنز در شعر انقلاب اسلامی که در هیأت طنز سیاسی، اجتماعی و البته طنز زبان‌گرا فرانمودند، ساخت‌های بدیع و تازه‌ای در این‌ کارها قابل ردیابی، دسته‌بندی و بازشناخت پدیدآمده‌است؟ در این پژوهش با تحلیل آثاری برگزیده از شاعران طنزپرداز انقلاب، کاربست برخی از ساخت‌های تازه در شعر طنز انقلاب بررسی و مشخص‌شده‌است؛ آن‌ هم ساخت‌های خاص که باز کمتر بدان‌ها توجه‌‌شده‌است و در ساحت شعر طنز انقلاب توجه‌انگیزند. ساخت‌هایی چون قالب‌ فراغزل، آشفته، شعر فرانو، کوتاه‌سروده‌ها (ترانک و آنک) گویش‌های محلی، زبان محاوره و ترانه‌گون، طرفه‌کاری‌، انواع نقیضه‌ها، نظیره، بازی‌های زبانی و... بایددانست، بررسی کاربست ساخت‌های نوِ شعر طنز انقلاب درحقیقت تشریح یکی از عمده‌ترین بسترهای طنز انقلاب محسوب‌ و مشخص‌می‌شود که طنزپردازان انقلاب بنا به سلیقه‌ جامعۀ امروزی و تنگی مجال، برای سرودن اشعار طنز خود استفاده‌کرده‌اند. افزودن بر لطف کلام و تأثیر آن، فاصله‌گرفتن از برخی شگردهای دست‌پرسوده و همگرایی ساخت و معنا از دلایل پدیدآمدن برخی از این شگردهاست که به نوعی یافته این مقاله به‌حساب‌می‌آید.